Melike

dinsdag 13 oktober 2015

“Ik drink niet langer de wijn der zorgen: mijn ziel treedt binnen in de herberg van liefde en vervult zich.”

Bij het opruimen na het concert vond ik op de tafel bij de inkom een stapel promotiefoldertjes van Melike’s nieuwste cd. Achteloos duimelend in eentje ervan bleef mijn vermoeide blik haperen aan een ingevouwen wit blad. Daarop stonden de Nederlandse vertalingen van de liedteksten. Stuk voor stuk pareltjes van pastorale poëzie van de hand van hedendaagse en anonieme 14e eeuwse dichters en Melike zelf.

Ik bedacht meteen dat het jammer was dat het Black Cat publiek deze vertalingen tijdens het concert niet bij de hand had.

Weliswaar bracht Melike een paar songs in het Engels en dat klonk charmant. Maar pas zingend in haar moedertaal kon haar vocaal oertalent ten volle schitteren. Diepe melancholie, onvervuld verlangen, smachtende emotie, troostende natuur, familiaal geluk… allemaal abstracte gevoelens die deze Turkse liederen bij je opriepen.

Melike’s traditionele muziek werd liefdevol solide onderbouwd door de haar begeleidende topmuzikanten.

Gitarist Hendrik Braeckman tokkelde, mits spaarzaam gebruik van zijn effectapparatuur, op zijn telecaster mysterieuze soundscapes, weidse akkoordenreeksen en inventieve solo’s, vaak in duet met Snauwaert’s sax.

François Taillefer had een klein amfitheatertje aan diverse percussieve instrumenten om hem heen gestouwd. Zijn ritmische inbreng was prachtig subtiel, ongelooflijk geschakeerd en nooit opdringerig of overdonderend.

De Ottomaanse toonladders die John Snauwaert ingehouden intens door zijn saxen joeg, wist hij steeds virtuoos zijn typisch bluesy touch mee te geven.

“De dagen vermoeden niet, wat maanden en jaren hebben onthuld: alles bleek een droom.”

Melike, Vlaamse bloem uit Anatolië, met de vertaling erbij hadden we er nog intenser van genoten.