Haven

dinsdag 4 december 2018

Al die ‘Black Cat’ jaren was dé grote stressfactor: “Raken de muzikanten hier op tijd!” Yves Peeters zat hier gelukkiglijk reeds om 17 uur met zijn kwartet druk te repeteren. Volgend stressmoment: “Brengen ze kwaliteit!” Toen dacht ik: “Oei hun muziek klinkt wel erg mak en braafjes!”

Na een wel héél lange speech deze keer van onze voorzitter, besteeg ‘Haven’ het podium om ons mee te sleuren in een intrigerende muzikale wereldtournee! Traditionals uit de Bahama’s, Perzië, Zweden, Finland, Zweden, Israël, Bolivië, Tunesië en zelfs de V.S… werden ons in een heel originele, authentieke jazzversie gepresenteerd. Wat ik aan braafs had gehoord tijdens de soundcheck spetterde helemaal open tijdens hun concert.

Frontman Yves Peeters bewees nogmaals dat percussie weinig met volume te maken heeft. Met brushes, vingers, handpalmen en zelfs kledij weefde hij subtiel ritmes doorheen het eclectisch repertoire. Schitterende ster die avond was wel Eric Bogaerts op altsax. Erg lyrisch, melodisch met bedwelmende zoete klanken maar dan toch nu en dan even vinnig uithalend. Gepolst naar zijn muzikale invloeden verwees hij bescheiden naar zijn leraars Ben Sluijs en Jeroen Van Herzeele. Gitariste Marijke Hellemans tokkelde mooie akkoordenreeksen en klaterheldere solo’s op haar gitaar. En in alle songs vormde de contrabas van Yannick Peeters de stabiele, groovy ruggengraat van ‘Haven’.

Nadat het super enthousiaste publiek zijn bissnummer had gekregen, zette de band plots ‘De Colores’ in, een nummer uit onze Gentse studentenjaren dat toen werd gebracht door het militante Mexicaanse ‘Teatro Campesino’ en is altijd blijven hangen in ons persoonlijk muzikaal patrimonium. Bleek achteraf dat Yves bij naaste familieleden had gepolst welk lied ‘Haven’ zou kunnen brengen om ‘t einde van de Gato gepast te vieren. Wij en nog vele aanwezigen zongen het lied uit volle strot en met lichtjes toegeknepen borst mee!