Camera Obscura

dinsdag 3 december 2024

Die avond werd het Black Cat podium mateloos gedompeld in avontuurlijke kamerjazz vol mediterrane melancholie. Stuwende bron hiervan was het recente album Camera Obscura. Onder het motto “Stilte is schaduw en het licht is doof” componeerde Pierre Vaiana de 10 weemoedige pareltjes van dit prachtige album.

Dat het trio in bescheiden kamermuziekbezetting op de scene stond, betekende geenszins dat het klankspectrum schraal klassiek klonk. Met een lange intro blies Vaiana solo op zijn sopraansax meteen de hoofdtoon van het concert: lyrisch, meditatief, melancholisch! Soms met klagende, smekende vibrato zoals in “Peace is the Path”, klinkend als een mizmar – een Arabische schalmei – in “Yusuf” en één enkele keer fris opgewekt met een New Orleans deuntje in “Félix”.

Zijn subliem saxspel werd meesterlijk gestut door de prachtige begeleiding van de andere twee bandleden. Alle akoestische middelen van zowel gitaar als cello werden gevarieerd en expressief uitgebuit. Gebruikte Lode Vercampt de strijkstok in “Camera Obscura” nog vrij klassiek, dan liet hij zijn cello in “Cucuzza è” repetitief janken of percussief roffelen.

Vooral de gitaar van Artan Buleshkaj stond multifunctioneel ten dienste van de groepssound. Bij de ingetogen nummers plukte hij weidse soundscapes uit zijn instrument terwijl de snaren weemoedig werden getokkeld in “Sur la route de Valledolmo” en er heftige metal solo’s scheurden doorheen “Pétru”!

In “Luna d’ Argentu” waagde Vaiana zich aan zang maar op het album klinkt zijn zoon François overtuigend toonvaster.

Dit neemt niet weg dat dit uitzonderlijk trio een schitterend concert bracht die avond.