Bas Bulteel Trio

dinsdag 7 februari 2017

Bas kwam binnen met een hartelijke – alle plooien zijn gladgestreken – glimlach. Ruimschoots één jaar geleden had Jessie De Caluwé hem voorgesteld om haar monoloog ‘Novecento’ pianistiek op te luisteren. Maar de onderhandelingen met Bas liepen spaak. Het was dus met enige schroom dat we uitkeken naar zijn komst die avond. Maar er werd samen met bassist Bart gezellig getetterd en gekwetterd bij een kop koffie. Tijd zat want de drummer zat blokvast in de traditionele Brusselse verkeerschaos. Toen uiteindelijk een mannetje op kromme beentjes kwam binnen gewaggeld een cymbaal onder elke arm, bleek het trio voltallig.

Na een spoedprocedure drumkitopstellen en soundchecken begaf het gezelschap zich paellawaarts naar de bovenverdieping. “Als die mannen gaan spelen zoals ze kunnen eten, mogen we ons aan een super concert verwachten!”, monkelde onze lichttechnicus. En zijn culinaire beschouwing werd artistiek méér dan bewaarheid!

Wat een intens, doorleefd en gedreven jazzmenu kregen we die avond opgediend!

Bas vinnig, hyperalert aan de toetsen met breed uitwaaierende akkoordenreeksen, gedurfde soli en geniale composities. Bruno Castellucci, eenmaal achter zijn drumstel gezeten, had nog weinig weg van het moeizaam stappend 72 jaar oude mannetje. Energiek, intens genietend, roffelde en beroerde hij met mediterrane souplesse de vellen en cymbalen van zijn instrument. Bart was de muzikale tegenpool van dit enthousiaste gezelschap. Rustig, meditatief, sober plukte hij prachtige loopjes uit zijn contrabas.

De vlotte cd-verkoop na het concert bewees dat de Black Cat alweer grote kwaliteit in het overvolle huis had gehaald.