Alex Koo Quintet – 18de verjaardag El Gato Negro

zondag 25 mei 2014

Gemotiveerd door Spaanse interesses is mijn eerste vraag aan Alex Koo: “Is Lorena niet mee?” Hij schudt ontkennend het hoofd, bladert in partituren, geeft aanwijzingen aan de medemuzikanten, vraagt uitleg aan de geluidstechnicus en zegt dan terloops: “Nu vrijdag trouwen we!” Het lijkt in zijn bestaan wel een akkefietje. Zo’n artistieke mix van Japans-Belgisch-Cubaans-Spaanse genen die zich weldra officieel gaat voltrekken… Maar nu gaat al zijn aandacht naar het concert, de muziek, de jazz.

“Er staat 1 snaartje in het hoge register vals! Mag ik dat bijstemmen?” Ik knik, niet begrijpend hoe hij die klus zal klaren. Hij haalt een stevige stemsleutel boven – “Heb ik bij elk concert bij me” – en buigt zich over de piano. Nog nooit voordien meegemaakt dat een pianist zelf de vleugel onder handen neemt.

Het optreden start erg stevig robuust, niet in het minst door de dubbele sax bezetting. Maar dan nemen poëzie en lyriek de muzikale overhand en bloeit het concert hemels open. Alex tokkelt prachtig ingetogen passages. Thomas Pol schittert op zijn verweerd instrument met melodieuze zingende baspartijen. En Gyarfas (hoe spreek je, microfoon in de hand, zo’n naam toch uit voorzitter?) zit achter de drums met zijn eeuwig mysterieuze glimlach, dit kwintet jonge musici swingend aan te duvelen.

Een mooi verjaardag Kadoo voor onze Gatoo. “Keep on walking!” werd ons toegewenst. “We shall…”