Albert Vila Quartet

dinsdag 9 mei 2017

Snel lepelden ze nog een hap naar binnen terwijl de andere twee bandleden geduldig, minzaam toekeken. “We deden één uur over 700 meter”, zuchtte Alex. Hij en Albert waren ruim op tijd in Brussel vertrokken richting Torhout. Maar een actie van de taxichauffeurs tegen de plannen van Pascal Smet i.v.m. met Uber en Heetch had de hele kleine ring platgelegd. Voor het eerst in The Black Cat geschiedenis mocht het publiek een gratis – weliswaar uiterst beknopte – soundcheck meemaken.

Mogelijk hadden fileleed en tijdstress enige impact op het groepsgeluid bij de aanvang van het concert… maar na een drietal nummers begon het quartet als een muzikale sublieme entiteit te klinken. Frontman Albert Vila was erg zuinig met zijn bindteksten maar des te guller met zijn artistieke inbreng. Zijn bijzonder inventieve composities startten meestal rustig kabbelend, groeiden naar een heftige climax, om dan weer uit te deinen in sfeervolle slotakkoorden. Zijn ingehouden snarenspel, helder, fonkelend fris, met weidse klank en warme galm, deed vaak aan gitaarmonument Pat Metheny denken. Grote tegenpool was Bram Weijters aan de vleugel. Wanneer die zijn pianistieke duivels mocht ontbinden, kreeg het publiek een felle muzikale stortvloed over zich heen getokkeld. Bijzonder fraai waren de baspartijen van Alex Gilson: warm, zingend en melodisch. Jammer dat hem niet wat meer soleerruimte werd gegund tijdens het concert. De drums van Toon Van Dionant klonken erg subtiel, beheerst en rustig en zo hebben we ze graag in onze kleine Black Cat ruimte.

Veel later op de avond, nog wat napratend bij een streekbiertje, polste ik Vila naar zijn belangrijkste muzikale invloeden. ‘Pat Metheny’ was prompt zijn antwoord!

Hopelijk verliep de terugreis ietwat vlotter voor deze uiterst sympathieke jazzcats pur sang.