Marcus Wyatt Quintet

dinsdag 8 november 2016

Het was al een poos geleden… maar de speech van de voorzitter werd nog eens onderbroken door stress-gerelateerde muzikantendrollen die doorheen het buizensysteem in het vals plafond reutelden. Hilariteit alom… dat algauw verstomde eens het Marcus Wyatt Quintet op het podium stapte en zijn ongelooflijk prachtig swingend concert begon.

Marcus op trompet en flugelhorn en Steven op sax introduceerden gedreven, tweestemmig blazend het thema van elk nummer, waarna de band daarop improvisatorisch loos kon gaan. Wat ze ook innig deden. Met een brede glimlach, intens genietend van hun samenspel, constant aanvurende blikken uitwisselend.

De ravissante Romy plukte permanent een opzwepende, consistente groovy sound uit de snaren van haar contrabas. Teun Verbruggen aan de vellen was een percussieve openbaring en akoestische verademing. Subtiliteit, poëzie, intimiteit, stilte… schaarse eigenschappen voor drummers.

Ewout zat hier voor de derde keer op rij aan de vleugel. Hij speelde zijn solo’s dusdanig hyperkinetisch enthousiast dat er unaniem werd gevreesd dat muzikant en instrument plots doorheen het plafond zouden knallen! (Gelukkig na de speech) Warme klanken. Doorleefde solo’s. Zalige mix van bebop, Zuid-Afrikaans en blues. Rustige melodielijnen abrupt afgebroken door tegendraadse muzikale wendingen. Melancholie en artistiek anarchisme. Maar bovenal muziek die je blij en vrolijk maakt in deze morsige tijden.

Na het concert fluisterde Ewout samenzweerderig: ”Er is nog paella over!”

Ik prakte de rest in een plastic traiteurbakje en ontving de volgende dag de boodschap van zijn vrouw Tutu: ”Hey, I’m enjoying right at this moment your paella! Thanks a lot. Hope to see you soon!” Dat hopen wij ook!