Tutu Puoane & Ewout Pierreux

dinsdag 20 september 2016

“Een paar weken geleden zag ik in Amsterdam Tutu Puoane met een grote orkestbezetting. Het was een fantastisch concert. Maar in godsnaam, hoe krijgen jullie zo een artiest hier in Torhout op jullie podium!”. Verbaasde opmerking van een te vroeg binnengekomen luisteraar.

En hoe stond ze daar, Tutu, op ons podium! Een ranke, zwarte jazzdiva, haar nubische hoofd deze keer omzoomd met een bos krulhaar, een kleedje met prachtige motieven, gedurfde sieraden… Alles aan haar ademde Afrika.
Nochtans begon ze haar set met enkele westerse standards en een paar covers van Joni Mitchell. Alles heel ingetogen, sober maar zo intens mooi gebracht. Opvallend bij deze nummers was dat haar stem hoofdzakelijk de hoge klankregionen doorzwierf.
Maar dan, na een song opgedragen aan haar kinderen, waarbij ze het publiek de mantra ‘dream on, dream big’ deed meezingen, stortte ze zich op haar Zuid-afrikaanse roots.
Flarden uit de hymne ‘Nkosi Sikelel’i’, racisme, apartheid, sociale ongelijkheid, heimwee naar haar geliefde Cape Town… domineerden het repertoire.
Ook haar stemtimbre duikelde empathisch naar een lager, rauwer register. En bij het scatten doken weer plots die typische ploffende keelklanken op.

Haar man aan de vleugel, Ewout, volgde gefocust elk miniem handgebaar, hoofdknik of glimlach van Tutu. Hij durfde hele stiltes laten en minimalistisch begeleiden, maar hij kon ook erg swingend en groovy uit zijn pianokruk schieten.

Tutu zong zich met een appelflauwte + cola en een Spaanse waaier doorheen de bloedhete laatste nummers van haar weergaloos concert en besloot de avond met: “Ewout en ik zijn erg blij dat we hier vanavond in Torhout mochten optreden want plaatsen waar men live muziek brengt als deze zijn aan het uitsterven!”