Filip Verneert Trio

dinsdag 10 november 2015

“Alles ziet er goed uit! Overmorgen naar huis!”
“Dokter, kan het morgen al niet? Ik heb een concert en in al die jaren…”
“Concert! Welke muziek?” onderbrak hij me medisch autoritair.
“Jazz”, probeerde ik voorzichtigjes.

Het chirurg-groen ingepakte gelaat klaarde open: “Jazz! Ik ben daar dol op! Volgende week ga ik naar New York naar The Blue Note Club!”

Minder ver van huis, de dag daarop, speelde in The Black Cat Club te Torhout, het Filip Verneert Trio het eerste concert van zijn Belgische tournee.

Visueel een merkwaardige combinatie: drie heren in het zwart gekleed. Filip met een ruige boswachterslook, Enrique met hip brilletje en flashy schoenveters zo weg gelopen uit een maffia-soap en dan de slome, ranke, blonde Jean Van Lint.

Muzikaal een gedroomde combinatie: alle eigen composities klonken grotendeels melancholisch, mysterieus, poëtisch. En soms kwam het trio toch wel fel verrassend funky, groovy en swingend uit hun jazzy schulp. Van vele nummers werd het thema virtuoos unisono gitaar-piano ingezet, waarna elkeen de creatieve ruimte kreeg om zijn muzikaal verhaal bot te vieren.

‘Emiel’, ‘El Labirinto’, ‘Eden of Garden”… allemaal nummers die spontaan bleven nazinderen, met vage reminiscenties naar Ph. Catherine, K. Jarrett, W. Mertens, P. Metheny…

Bij het bissnummer ’Ghost in the machine’ hield de oververmoeide gitaar van Verneert het voor bekeken en rondde ze het optreden af met een rauwe black metal distortion zucht.

Nogmaals dank aan de dokter die me toch voortijdig, met mijn gehavende ribbenkast, liet huiswaarts gaan naar dit hemels mooi concert. Ik wens hem eenzelfde muzikale ervaring toe, daarginds, in The Blue Note Club in New York.