PHd

dinsdag 4 februari 2014

Upstairs zitten alle muzikanten al gezellig paella binnen te lepelen. Maar de man voor wie we de band ‘PHd’ blindelings hebben geboekt, is nog altijd niet aangekomen: Peter Hertmans, legendarisch gitarist in de Belgische jazzscene. Is ons clubje misschien te ver af gelegen? Te low budget? Te onbekend?

Nauwelijks een half uur voor ’t concert arriveert Peter supernerveus. Leuven-Torhout 3 uur fileleed. Maar toch blij om in the Black Cat te mogen spelen.

‘PHd’ dan eindelijk on stage. Een band met een ongewone instrumentale combinatie. Stortvloed aan jong talent, elkeen ten dienste spelend van het organisch geheel, geen muzikale egotripperij.

De trombone roept spontaan de associatie van dixieland hoempapa op. Maar niet in de majestueuze handen van Peter Delannoye waar het instrument heerlijk intiem emotioneel klinkt. Gitarist Thomas Decock weeft doorheen het repertoire subtiel digitale accentjes en pleegt enkele gracieuze solo’s. Behalve solide drummer blijkt Matthias Dewaele ook een welbespraakt frontman (een zeldzame eigenschap in Jazzland). Maar muzikaal fenomeen van de avond is wel Pol Belardi. Zijn elektrische bas zingt prachtig melodisch gedurfd en herinnert ons aan wijlen Jaco Pastorius. En wie intens genietend het jonge grut in de gaten houdt, is Peter Hertmans, breed glimlachend, spaarzaam begeleidend, bescheiden solerend.

Talrijke bisnummers. Een laaiend publiek. En dan na afloop verzamelt de band zich rond de toog voor een stevige pint. Behalve Pol Belardi. Hij botste in de belendende ruimte op de vleugel en is in het duister obsessief op de toetsen gaan tokkelen… voor de rest van de avond.