Suura

dinsdag 6 oktober 2020

Er diende zich enige vertraging aan… Twee muzikanten van ‘Suura’ zaten vast in een file. De twee anderen, die met de trein waren gekomen, stonden vruchteloos te wachten aan de grote, bruine ijzeren poort van El Gato Negro, onze vroegere concertlocatie. Er werd dan ook met flink wat stress en nervositeit, laattijdig doorheen de soundcheck gemodderd. Daar viel echter tijdens het concert niet veel van te merken. De muziek van ‘Suura’ was intens atmosferisch en contemplatief, zwevend tussen Scandinavische folk, ambient en jazz.

Frontman Nicolas Van Belle streefde er met zijn composities vooral naar om een groepssound te creëren, eerder dan een klankbord voor individuele muzikale exploraties. Met zijn fingerpicking stijl breide hij, op zijn hemels klinkende akoestische gitaar, repetitieve, minimalistische patronen met nauwelijks akkoordwisselingen en sporadisch lichte verschuivingen. Soms werd de gitaar meer experimenteel gehanteerd, hetzij met elektronica, hetzij met strijkstok of hamertjes, wat steeds een weids filmische soundscape genereerde.

Ook de superdegelijke Emanuel Van Mieghem exploreerde de vele akoestische mogelijkheden van zijn contrabas. De snaren werden traditioneel geplukt of gestreken, maar ook het percussief tikken of handschuren op de klankkast behoorden tot zijn muzikaal palet.

De titels van het repertoire ‘Wintergreis’, ‘Somber’ en ‘Adieu’ gaven al aan dat de nummers van ‘Suura’ eerder donker en zwaarmoedig kleurden.

Het blazersduo, Werend Van Den Bossche op altsax en Reinder Spanhove op tenorsax en klarinet, strooiden unisono of tweestemmig lyrische partijen bovenop de lange, zwevende aanzetten van Nicolas. Ingehouden, melodieus, steeds in duo, bijna nooit solo. Al eindigde het vredig gestarte ‘Efialtis’ in een wilde, chaotische blazerskakafonie .

Een boeiend ongewoon concert dat door de vele lange spanningsbogen veel eiste van de aandacht van het publiek. Vandaar wellicht geen vraag om een bisnummer.