Alex Koo Trio – ft. Jean-Paul Estiévenart

dinsdag 3 maart 2020

“Hopelijk beginnen ze hier nu ook niet te zeveren over dat coronavirus!” Door zijn Aziatisch profiel – moeder Japans, vader Westvlaams – kreeg Alex Koo daarover al de hele tijd opmerkingen te slikken. Onze voorzitter was gewaarschuwd omtrent de mogelijke inhoud van zijn speech!

‘s Morgens was Alex nog in Madrid, ’s avonds zat hij reeds achter de vleugel in onze jazzclub. Als piepjonge conservatoriumstudent speelde hij in 2012 en 2014 al een paar schitterende concerten in The Black Cat.

Daarna trok hij naar Amsterdam, Kopenhagen en New York. Ondertussen bracht hij ook ‘Appleblueseagreen’ uit, door DownBeat tot één der beste cd’s van 2019 uitgeroepen.

Een getalenteerde muzikale wereldburger uit Waregem op ons podium dus die avond! Helaas, de eerste twee nummers van het concert werden compleet het akoestisch moeras in gemept! Het sober, beheerst en tegelijk erg lyrisch pianospel van Alex Koo had geen behoefte aan oorverdovende, acrobatische drumpartijen. Maar dan, met ’Doritos Everywhere’ kregen wij een heerlijk lange meeslepende piano-intro geserveerd, spaarzaam begeleid door de superieure Lennart Heyndels op contrabas.

Wanneer dan de dromerige, melancholische trompet van Estiévenart in dialoog trad met de vleugel en ook de percussie van Dré Pallemaerts ingehouden, swingend ging ondersteunen, bloeide het concert ineens helemaal open!

Nuance, dynamiek en dosering bleken de overduidelijke kwaliteiten van deze gedreven band.

Met het laatste nummer, het pakkende ‘Jonass’ dat Alex componeerde voor een verongelukte jeugdvriend, werd het publiek emotioneel erg gegrepen en na het abrupte slotakkoord bleef het even pijnlijk lang stil vooraleer een voorzichtig maar diep gemeend applaus weerklonk.

Met het bisnummer ‘C Jam Blues’ van Ellington bewees het kwartet dat ze ook een oude ‘standard’ super-swingend eigenwijs naar hun muzikale hand konden zetten.