Compro Oro

dinsdag 7 januari 2020

“Wat! Heb jij Sadi ooit nog live gezien…!”

Onze voorzitter knikte trots. Als collegestudent mocht hij, lang geleden, naar een concert georganiseerd door Jeugd en Muziek. Orkestleider was Sadi Lallemand, één van de Belgische bop-pioniers. Die man speelde vibrafoon en de muziek die zijn band bracht, werd ‘jazz’ genoemd. Deze confrontatie heeft onze puberende voorzitter onherroepelijk voor het leven  getekend!

En eindelijk, na 10 jaar Black Cat-programmatie stond hij nu oog in oog te praten met een heuse vibrafonist.

Wanneer Compro Oro hun concert wou starten, vroeg Wim Segers, de uiterst energieke frontman, waarom het publiek zo ver van het podium vandaan zat.

“Kom dichterbij en geniet van de interactie tussen de muzikanten!” Zijn uitnodiging bleef echter zonder gevolg  dus zette de band maar hun set in met een gloednieuw nummer ‘Afro-Selfie’. En meteen demonstreerden ze de muzikale fundamenten waarop hun stevig repertoire is gebouwd: een heftige mix van Latin- Afro- Arabic- en jazzinvloeden waarbij ze rijkelijk effecten en elektronica als artistiek verlengstuk van hun instrumenten gebruiken. Hun set zat vol verrassende wendingen: een reggae-intro kon plots omslaan in een opzwepend rai-ritme, waar de vibrafoon dan psychedelische, spacy klanken overheen strooide.

Wanneer percussionist Falk Schrouwen zijn mbira (Afrikaanse duimpiano) bovenhaalde om een rustig kabbelende melodie te tokkelen, joeg de twangy gitaar van Bart Vervaecke het nummer onverbiddelijk richting rockende woestijnblues à la Tinariwen. De uitgelaten vibrafoonsolo’s in duel met groovy gitaarriffs werden perfect gedragen door een uitstekende ritmesectie (“de beste van deze kant van de Noordzee”, aldus Knack recensent Bart Cornand). Wanneer Frederik Van den Berghe in ‘Miami New Wave’ een heuse discodreun op zijn drums ging meppen en Matthias Debusschere stevig funky aan het bassen sloeg, raakte de lege ruimte voor het podium voor het eerst bevolkt met enthousiast dansende clubleden. En toen na een vettige Santana-intro de rumba ‘Ababa Boogie’ werd ingezet en Wim Segers fel op zijn instrument soleerde, ging zelfs onze voorzitter als een puber extatisch staan dansen voor het podium. En daar bestaan zelfs foto’s van!