Lionel Beuvens Quartet

dinsdag 15 oktober 2013

“ynienienahanajoe”. Een ongeschoren, zwartomkrulde tronie gunde me een blik en zette zijn trip richting podium verder, een gigantische contrabas achter zijn knokig lichaam meezeulend. ‘Die heeft al wat in zijn neusgaten zitten’ dacht ik, terwijl de rest van de band binnenkwam. Eén muzikant onder hen viel op: groot, blond, atletisch. Alexi zette zich aan de piano, vroeg een lindethee en begon kalm toonladders te oefenen.

“ynienienahanajoe”, klonk het verder als een mantra. Mediterrane gekte versus Scandinavische kalmte en discipline?

Wat een ongelooflijk concert! Lyrisch, dromerige passages meanderden doorheen je gemoed, werden plots exuberante klankwatervallen en keerden weer naar het uitgestrekte, blauwe meer van je opgeschrokken ziel.

Muzikale spilfiguur Laurent Blondiau bewees superieur dat trompet geen synoniem is voor irritant geschetter… zijn instrument ademde warmte, intimiteit, extase, melancholie, tederheid… Alexi, als een standbeeld aan de vleugel gebeiteld, tokkelde weidse akkoorden en gedurfde soli. Wanneer drummer-frontman Lionel Beuvens één van zijn prachtige composities ‘Mucho Loco’ inzette met een percussieve caraibische swing, Laurent met 2 trompetten tegelijk aan de lippen soleerde, Brice luid mekkerend stond mee te bassen en Alexi dwingende salsa akkoorden neerknalde, ging de hele Black Cat uit zijn dak.

“ynienienahanajoe”. Bijna iedereen was al naar huis. Brice wou nog een lullaby ten afscheid spelen. Brice (filosoof, veganist, geheelonthouder, milieu-activist, artiest…) begon op zijn contrabas een erg poëtisch, repetitief, technisch virtuoos nummer te spelen… Alexi wankelde naar de piano en probeerde met enkele akkoorden in te vallen… maar stopte ermee… en vroeg nog een zoveelste glas ‘white wine’.