Daan Demeyer Trio

dinsdag 18 september 2018

In ons enthousiasme om jazz dichter bij de mensen te brengen, organiseerden wij een tijd lang gratis pianoconcerten op zondagavond. De piepjonge muzikanten van dienst, Harrison of Daan, wisselden mekaar af naargelang hun agenda. Onze naïeve pogingen…  stopgezet, maar ondertussen ondergingen beide snaken een snelle muzikale evolutie via diverse conservatoria in binnen- en buitenland. Het was dan ook met grote belangstelling dat wij uitkeken naar Daan’s pianotrio hier op ons podium.

Hun concert startte letterlijk duister en intimistisch. De lyrische akkoordenreeksen en poëtische solo’s riepen vaag reminiscenties op aan Jarrett en Gustavsen.

Zo werd meteen de overwegend melancholische toon van de avond gezet. De ritmesectie stond volledig bescheiden ten dienste van de artiest aan de vleugel. Matthias subtiel aan de drums en Cyrille sober op de contrabas. Geen solistische escapades, geen steriele virtuositeiten. Daan’s composities geënt op persoonlijke belevenissen te Brussel, Amsterdam, New York, hielden het publiek muisstil.

Bij de twee nummers die hij schreef voor zijn overleden oma lees ik in mijn concertnotities: ‘Tears in my eyes!’

Pas naar het – te vroege – einde toe van de bezwerende avond sloeg Daan een meer experimenteel pad in. Met ‘Maak’ en ‘Cyclo-cross’ waagde het trio zich met verve aan een felle mix van bebop, swing en drum ’n bass en vlinderden Daan’s vingers soepel atonaal over de toetsen.

Hartverwarmend toch om te mogen ervaren hoe de schools standards-spelende jonge vlegel van toen, zich hier jaren later in The Black Cat manifesteerde als een veelbelovend artiest.